Kaç insanı yaşadım… Bütün insanları… hepsini… Hiçbir türe girmez yazılarım. Çünkü bu yazılar bir tek Cengiz Gündoğdu’nun değil. Yol arkadaşlarımın… o insanların sevgili karakteri Cengiz Gündoğdu’ların. İşte bundan dolayı her kelimede yürür hayat ince bir su gibi… her kelimede atar yürek tıp tıp… tükenmeyen umut. Sevgi… öfke… küskünlük… hepsi. Bazen fırtınalar eser, bazen yanardağlar patlar… iğde kokulu bir yolda, yalnız… lunaparkta bir çocukla, keyifli… tahta bankta yıldız sayarken uyuyan, serseri… bütün kalemlerini bir kadının ayaklarının dibine atıp, “Kırgınım. Yokum” diye kendini sıfırlayan, bir hiç… İşte o adam… İnsanı yaşayan.